Her karamalarda ve üzgün olduğumda yanımda olan bir
şarkı bu…O hep galip geldiğinde durmadan çaldığı bir yankı ...Kalkıp içimde
isterik şekilde sevinç oynamalarında ,
dönüp durduğu döngü...Beni bana mahkum eden ….
Konuşmayı bir türlü beceremiyorum.. Düşüncelerinin içinde kalması zorunda olunca nasıl konuşur ki insan ? Ve
kimsenin olmadığını bilmek ne kadar acı verir ? …İçimle de konuşamıyorum ki ben
.Yüreğimin ortasında bir kadın oturmuş, boğazından gelen yırtıcı anlamsız sesler. Sus diyorum
sus artık ve rahat bırak beni !.Her gün boğuşuyorum bazen iki tokat atıyorum yere
yığılıyor ,dövülmekten bitap.Bazen tutuyor yakamı ve
beni hasta düşürüyor.Sıfırlanıyorum bitki gibi öylece duruyorum aranızda ,yanımda öldürülürseniz bile dönüp
bakamayacak gibi kendi kendime geçiyorum..Sizi hiç tanımıyormuşum gibi geliyor.Hiç sevmemişim gibi ,hiç sevişmemiş gibi....
Yapma !Yapmamak elde
değil o kadın orada beni bana mahkum ....Çok çaba sarf etmek zorunda kalmak, uyum sağlamak .Ve o kadar zor ki..Sıkıldım.. Anlamlandırmak , ilişki kurmak... Bir kuş gibi ...Ve bir sonuç var mı? yok sadece gülümsemeler en sahtesinden
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder